Vier levenslessen van een 90-jarige oma

In oktober 2023 namen we afscheid van Georgette, de inspiratiebron van Georgia. Ze is 90 jaar oud mogen worden en was een vat vol levenswijsheden. Als kind en zelfs als jongvolwassene had ik dat niet door. Ik zag mijn oma alleen maar als 'mijn oma'. Met haar ging ik op vakantie naar de zee. Heel af en toe eens naar de Ardennen. Het was de oma die ver weg woonde, dus die we niet wekelijks zagen. Ik was haar Vavake, zij was mijn Meetse.

Het was een gekke oma, die de afwas deed met een vergiet op haar hoofd. Het was een oma die knoeide als ze kookte en die dan ook de bijnaam Meme Catastrofe had gekregen.

Maar later begon ik pas in te zien hoe haar leven, haar keuzes en haar ingesteldheid voorbeelden zijn. Daarom hou ik mij nu eens te meer vast aan de leuze: Be like a Georgia. Ik deel haar vier belangrijkste levenslessen nu ook met jou.

1. AAN BAKSTENEN MOET GE NI HOUDEN. GE MOET WONEN WAAR GE GRAAG ZIJT

Mijn oma is vaak verhuisd. Ik had als kind vooral herinneringen aan het huis in Wevelgem. Toen ze daar vertrok, vond ik dat zo jammer. Allee, zo'n schoon huis! Ik vroeg haar of ze het niet jammer vond dat ze dit huis met leuke tuin in een rustige straat ging achterlaten. Nee. Want ze ging met haar broer in een gelijkvloers appartement wonen waar alles voor hen gemakkelijker ging worden. En zij was gelukkig als ze bij haar broer kon (blijven) wonen om voor hem te zorgen. Toen zei ze tegen me: "Aan bakstenen moet ge ni houden. Die houden u alleen maar vast op één plaats. Ge moet altijd gaan wonen waar ge graag zijt."

En na een aantal omzwervingen woon ik nu ook al meer dan vijf jaar waar ik graag ben.

2. PROBLEMEN ZIJN ER OM OP TE LOSSEN, SLECHT NIEUWS IS ER OM TE VERWERKEN

Mijn oma is niet gespaard gebleven van verdriet. Dat zou wel héél straf zijn in een 90 jaar durend leven. En toch heb ik haar nooit slechtgehumeurd geweten. Problemen zijn er om op te lossen, slecht nieuws is er om te verwerken. En dat heeft ze altijd gedaan. Ze was geen struisvogel die haar kop in het zand stak. Gebeurde er wat, dan dacht ze daar even over na. Maar even snel had ze een oplossing klaar of relativeerde ze het. Op die manier stond ze veel vrolijker in het leven dan ik, zag ik later pas in. Ze panikeerde zelden en maakte zich niet op voorhand al zorgen over dingen die misschien nooit zouden gebeuren. Ze leefde à l'aise, zonder te vervallen in je m'en foutisme. Want dat is wel een belangrijke nuance. Ze kon zich de dingen aantrekken. Maar ze is nooit bij de pakken blijven zitten.

3. ALLES KOMT GOED, MET TIJD EN BOTERHAMMEN

Dit is de leuze die mij door de burn-out trok. Uiteindelijk komt alles wel in orde. Je moet sommige dingen gewoon de tijd geven. En tussendoor moet je goed voor jezelf blijven zorgen. Gun jezelf de tijd en de boterhammen om weer recht te kunnen staan na datgene wat je heeft doen struikelen. Toen ik als millennial (iedereen draagt zijn kruis!) snufte dat ik alle drukte van het dagelijkse leven niet meer aankon tegen een vrouw die verdorie heeft geknokt in zwaardere tijden, had je onbegrip kunnen verwachten. Maar dat kwam niet. Ze zei alleen maar: "Dan moet ge nu heel veel rusten en slapen. En Meetse ziet u graag."

En ik begon dut per dut uit die burn-out te klimmen.

4. JE MAG MAAR EEN KLEIN BEETJE VERDRIET HEBBEN ALS IK STERF EN DAN WEER DOORGAAN MET JE EIGEN LEVEN

De laatste levensles is misschien wel de moeilijkste. En ik slaag er niet altijd even goed in. Maar samen met de familie zijn we wel goed bezig. Ook de allerlaatste keer dat ik haar zag, vertelde mijn oma me: "Als ik sterf, mag je maar een klein beetje verdrietig zijn. En daarna ga je weer door. Om mij moet je niet verdrietig zijn, want ik heb een heel mooi leven gehad."

Ik heb een beetje verdriet. En soms ook groot verdriet. Maar misschien is dat verdriet vooral om mezelf. Want ik mis mijn oma. Ik ga nu verder zonder haar. Zij was klaar en tot op de allerlaatste dag gelukkig. Als dat niet mooi is, dan weet ik het ook niet meer.

Dus misschien (waarschijnlijk) had ze wel gelijk: je hoeft maar een klein beetje verdrietig zijn. En we denken als familie vooral terug aan alle leuke dagen en uitspraken van ons Meetse die we in een schuifje in onze herinneringen hebben opgeborgen.